25 juli Hua Hin

Hallo allemaal

 

De dag is vandaag even anders verlopen dan we in gedachten hadden. We zijn al bijna 3 weken relaxed en niet gestresst maar dat hebben we helaas vandaag in 1 dag ingehaald. We hebben vanmorgen besloten om toch maar met Jes naar het ziekenhuis te gaan omdat hij weer niet wou eten en er belabberd uitzag , moe en slap was.  We hadden gehoopt dat de arts zou zeggen : als hij maar drinkt'' en dat we binnen tien minuten weer in de auto zouden zitten. Helaas verliep dit een beetje anders.We waren om tien uur in het Bangkok Hospital in Hua Hin. Nadat we Jesse hadden ingeschreven 

en verteld hadden waar we voor kwamen werden we naar de kinderafdeling gebracht. Hier kon Jes nog even spelen en moesten we ongeveer drie kwartier wachten tot we bij de arts terecht konden. Het was een hele aardige man die zeer goed engels sprak dus daar waren we erg blij mee. Jes was inmiddels alweer vreselijk moe dus de onderzoekjes, hoe klein ook, (oren/keel/neus/maag) waren een vreselijke kwelling voor het mannetje. De dokter moest hem, 

terwijl hij bij Daan op schoot zat, samen met een verpleegster in bedwang houden wat wij vreselijk zielig vonden. Helaas was dit nog maar het begin. De dokter zei meerdere malen dat het een very strong boy is, papa moest hem maar goed vasthouden want anders ''he's gonna knock me out! De dokter kwam al vrij snel tot de conclusie naar aanleiding van ons verhaal en zijn onderzoekjes dat zijn keel rood en wat ontstoken was en dat er bloed geprikt moest 

worden. Daan kreeg meteen een flashback van het bloedprikken toen hij 1 week oud was in het martini ziekenhuis dus de tranen vloeiden vrij snel. Eerst moest er een foto gemaakt worden van zijn longen omdat de dokter wou kijken, vanwege het hoesten of hij geen longontsteking had. Dit vanwege het verloop van zijn ziekte en hoge koorts dat hij gehad heeft. Hij vond het wederom vreselijk! hij  mocht gelukkig wel bij Daan op schoot zitten en ondanks het huilen zat hij zo rustig dat het in 1 keer gepiept was. We moesten even wachten tot we aan de beurt waren om bloed te prikken dus op de arm hebben we Jes uitgelegd dat hij bij mama op schoot mocht zitten, dat we hem goed vast zouden houden en al die tijd bij hem bleven terwijl de zuster even in zijn handje moest prikken. Toen we aan de beurt waren bleek echter dat hij op de tafel moesst liggen en dat er geen enkele mogelijkheid was tot vasthouden. Waar we hem niet op hadden voorbereid en zelf ook niet wisten was dat er meteen een laken om hem heen werd getrokken en hij werd vastgehouden (waardoor hij meteen in paniek was) en dat ze slangetjes in zijn neus drukten om een slijmmonster te nemen. 

 

Voordat ze begonnen met bloedprikken was Daan van schrik al de kamer hyperventilerend uit gelopen. Hij was zo vreselijk in paniek en verdrietig! Ron is bij hem gebleven en terwijl Daan hem op de gang hoorde schreeuwen, kwam er gelukkig een europese zuster om haar tot kalmte te brengen. Ron heeft na 2 keer poging tot prikken gezegd dat ze moesten stoppen. Het zou niet lukken. ron had hem over zijn koppie gewreven, hij was erg moe, en zei dat hij kon gaan slapen. Hij was bijna in slaap toen ze opeens besloten zijn voetje te pakken en het gebrul begon van voren af aan. Toen Ron en Jes de kamer uit kwamen was ik weer rustig en heb ik hem lekker bij me gepakt. Hij viel meteen in slaap. Ron was inmiddels weer in gesprek met de arts en ik ben erbij 

gekomen met slapende Jes op de arm. De dokter zei dat hij uitgedroogd is, wist niet precies hoe erg en dat hij bronchitus heeft en een beginnende longontsteking. Dit was duidelijk te zien op de longfoto. We zouden antibiotica krijgen maar hij drong erop aan om vandaag nog een hoge dosis antibiotica in zijn been te spuiten... Zucht... nog een spuit, weer een kwelling.. Ook moest hij nog een plaszak om omdat ze zijn urine wilden onderzoeken. Hieruit 

konden ze zien in hoeverre zijn uitdroging is. Doordat Jes niet eet, wel zweet en dus niet genoeg drinkt is hij veel zout verloren. Daarom is hij ook zo slap en moe. We besloten om Jes alvast een verdovende zalf op zijn been te smeren en na een half uur wakker te maken voor de prik. 

 

Terwijl hij sliep wou de zuster de plaszak omdoen, ik (daan) heb geeist dat dit mocht terwijl hij op schoot zat maar door alle indrukken en ervaringen werd hij meteen wakker en was meteen in paniek, logisch ... Ron was ondertussen naar de winkel beneden gegaan om sportdrank te kopen. Hier zit blijkbaar zout in en aangezien Jes hier alleen appelsap wil drinken moet hij sportdrank drinken want dat is beter. De plaszak was vrij snel om en toen ben ik meteen naar de dokter terug gelopen om te zeggen dat nu hij wakker was, we het wel gehad wouden hebben en hij dus maar moest prikken. De 

 

dokter prikte hem vrij snel en na een kwartier kregen we akkoord om te gaan. De dokter zei dat als Jes morgen zijn antibiotica niet wil, hij moet komen en weer een spuit krijgt.. We hopen het niet. Als hij over twee dagen niet iets is opgeknapt of niet meer is gaan drinken (sportdrank en ors in zijn appelsap) dan moet hij terugkomen en blijven voor een vochtinfuus. Jes was nog steeds erg moe, uitgeput is een beter woord. Hij was alleen zo geschrokken dat hij niet meer durfde te slapen.. Gelukkig heeft hij thuis best veel van zijn ors gedronken en ook van zijn sportdrank. hij vond dit eigenlijk heel vies maar we zeiden steeds dat de dokter had gezegd dat hij dan snel weer beter werd en dat hij dan niet meer hoefde te komen. Hij heeft zich door de smaak heen gedronken en kwam trots laten zien dat hij een halve beker leeg had :) lieverd. 

 

Om half zeven lag hij lekker te slapen. Hij heeft zelfs voor het eerst in een week weer een fles melk gedronken dus eindelijk weer wat vitamientjes! Eten is er nog niet bij maar we hebben vertrouwen dat hij dat ook weer gaat doen als de antibiotica aanslaat. We gaan hem lekker vertroetelen en rustig aan doen de komende dagen. Achteraf was hij twee dagen voor hij koorts kreeg ook al niet vooruit te branden dus we denken dat de longontsteking al iets eerder is begonnen dan na de koorts, als je kijkt naar het verloop van zo'n dergelijke ziekte. Morgen rijdt Ron sowieso naar de arts, we hebben om 1 uur voor de zekerheid een afspraak ivm wel of niet nemen van antibiotica en krijgt hij de uitslag van zijn neusslijm en urine. We hopen dat het meevalt. 

We zijn beide helemaal gesloopt van de emotionele rollercoaster van vandaag en duiken er vroeg in. Wat een stress en wat hebben we ons zorgen gemaakt en wat is jes bang geweest. 

 

Vreselijk om je kind zo te zien. We hadden graag willen ruilen.. Hopelijk knapt hij snel weer op en wil hij weer spelen en zwemmen! Want actief als hij is, zoals hij nu is kennen we hem niet. Zo slap en niet actief. 

 

Morgen meer.